Gdy się Chrystus rodzi...

Przy całym optymizmie, który zazwyczaj można wyczytać "między wierszami" w moich wpisach, muszę przyznać, że niecierpię Wigilii! Blog nie jest dla mnie miejscem na zbyt osobiste wynurzenia, jednak mam swoje powody, by Wigilii nie lubić. W tym roku, wyjątkowo powiem, że Wigilia była inna.

Mój dziadek jest w szpitalu. Wiem, mało romantyczny sposób spędzania świąt, ale dziadek choruje na POChP i zima jest akurat takim czasem, gdy choroba się nasila, a pobyty w szpitalu staja się nieuniknione. W szpitalu, o którym nie mam zbyt dobrego zdania(również z osobistych powodów), zorganizowano chorym Wigilię. 

Siostra zakonna, która pracuje jako pielęgniarka, zorganizowała z osób odwiedzających grupę kolędniczą. Rozdała śpiewniki i akompaniowała na gitarze. Śpiewaliśmy kolędy i pastorałki, O dziwo zupełnie przyzwoicie- jakoś tak nikt nie fałszował- wręcz przeciwnie- udało się zaśpiewać na 2 głosy. Pielęgniarki przyprowadziły pacjentów do wspólnego stołu. Po odczytaniu fragmentu Ewangelii św. Łukasza i wspólnej modlitwie podzieliliśmy się opłatkiem i złożyli życzenia.
Wśród chorych była również moja nauczycielka matematyki ze szkoły średniej. Wspominam ją bardzo miło, bo dzięki niej wiele się nauczyłam. Do dziś bez problemu rozwiąże maturalne zadania, choć z matematyką  teoretycznie niewiele mam wspólnego w obecnej pracy zawodowej. 

To była wyjątkowa Wigilia. Pełna ciepła i serdeczności. Nikt nikomu niczego wybaczać nie musiał, bo nikt nikogo nie znał. Za to wszyscy złożyli sobie życzenia serdecznie i szczerze. Przy wtórze kolęd i pastorałek, w naszych sercach narodził się Chrystus, w dźwięku łamanego opłatka i serdecznych życzeń.

Wydawać by się mogło, że nie można sobie   wyobrazić nic gorszego niż Wigilia z dala od domu i w szpitalu. A jednak była to najlepsza Wigilia mojego życia. Spędziłam ją z osobą, która lubię- z moim dziadkiem. Za to z dala od osób, na których z chęcią wytestowłabym, czy da się popełnić zbrodnię doskonałą.

Można rzec, że odkryłam magie świąt. 

* Kiedyś dawno temu, gdy byłam jeszcze na studiach, wraz ze współlokatorkami z pokoju, udało się nam zorganizować spotkanie opłatkowe dla naszych znajomych. To była tak zwana "wielka improwizacja"- zamiast 12 potraw były kanapki z serem, herbata i kawa, zamiast kompotu z suszu. Jedna z koleżanek zapomniała kupić opłatków-ale znalazłam w osiedlowym sklepiku ciastka z mąki piernikowej cieniutkie jak bibułka. Ciasta miały kształt serc. Za to było dużo szczerych życzeń, wiele radości i wzruszeń. Teraz, po latach, przy okazji różnych spotkań "ciał pedagogicznych" z sentymentem wielokrotnie wspominamy tamtą wigilię. Dla jednego z naszych zaproszonych gości była to wigilia, na której dla niego Chrystus się narodził.

licznik 10490