Złoty środek

"In omnibus rebus modus adhibeatur"- tak mawiali antyczni Rzymianie. Cenili też stoików, bo to byli ludzie sprawiający wrażenie stabilnych. Z moim umiarem i stoicyzmem bywa różnie... zazwyczaj jestem optymistką. Niezmiernie rzadko dopada mnie nastrój pesymistyczny- mimo, że oczywiście przykre sprawy nie omijają mnie szerokim łukiem. Doświadczam ich tak samo, jak każdy z Was. Jednak mój blog nie jest miejscem na moje pesymistyczne wynurzenia. Utrzymuję go raczej w klimacie mojej dominującej cechy- czyli optymizmu. To by pewnie wyjaśniało, dlaczego lubię najbardziej lalki Mattel z lat 90- otóż one są rozbrajająco optymistyczne, zupełnie tak, jakby ich nie dotyczyły żadne problemy, a przecież ich największym problemem są ich małe właścicielki, które bezmyślnie robią lalkom krzywdę.

Staram się tez robić szybko spa  lalkom, zwłaszcza tym w kiepskim stanie- jakoś tak nie lubię uszkodzonych zabawek, ani tych, które w jakikolwiek sposób nawiązywałyby do kontaktów z zaświatami. Unikam też lalek wyglądających na smutne lub zblazowane. Wolę optymizm poczciwych "basiek".

Dziś prezentuję prawdopodobną właścicielkę limonkowej sukienki:

Lalka wymagała drobnych napraw. Przede wszystkim cierpiała na "byczokarczność barbiowatą". Oczywiście łebek naciśnięty na szyję ukrywał spory ubytek. Jednak "szpachla, szpachla, szpachla"  załatwiła problem. Obecnie lalka odzyskała prawowite rozmiary i łebek znajduje się w stosownej odległości od ramion.
Dodatkowo uzupełniłam jej wybraki w owłosieniu. Niestety, nie miałam rudych, ale dorzuciłam pasemka w kolorze miodowego blondu. Rożnica jest ledwo widoczna:

 Odnowiona pędzi do grona lalek zasiedlających półki:

Przypuszczam, że pochodzi z końca lat 90 XXw. Niestety, nie wiem, kim jest. Jeśli ktoś wie, proszę o pomoc.



licznik: 32389