To małżeństwo, a nie jakiś koniec świata

Wydawać by sie mogło, że kobiety średniowieczne nie miały zbyt wielu praw, za to mnóstwo obowiązków.

Córki zamożnych rodów (zwłąszcza tych słynących z mądrości) otrzymywały staranne wykształcenie.

 Elinor potrafiła czytać i pisać, grać na instrumencie i posługiwac sie mapami.

w wolnym czasie wyszywała gobeliny ilustrujące dzieje rodowe. Znała też ciekawe historie, które potrafiła wykorzystać jako argumenty w dyskusji. Elinor jest przykładem idealnej damy... jedynym jej problemem jest buntownicza córka.

Czy jest ładna? w zasadzie  i tak i nie... odstające uszka i ten zezik przywołują na mysl skojarzenie z niedźwiedzicą

obserwijąc jej słowne potyczki z Meridą wielu mysli, cóż za wstretny babsztyl! ale czy rzeczywiście mamy rację? czy to tylko surowa bezwzględna wstrętna baba, która bez przerwy krytykuje własną córkę?

 otóż nie!

W szerszym kontekście okazuje sie, że wszystko czego uczy Meridę przydaje sie w jednej z najważniejszych scen. Merida musi wygłosić przemówienie do lordów- czy bez nauk Matki zostałaby wysłuchana? nie... przeciez nikt by jej w ogromnej sali nie usłyszał!  Intonacja! artykulacja! dumna postawa... tak, to nauki matki ukształtowały córke na damę!

 czy czegoś nauczyła sie od Meridy?

 oczywiście- Córka, która każda wolną chwile spedzała z ukochanym tatą poznała tajemnice lasów otaczających siedzibę rodu, sama potrafiła zdobyć jedzenie i znaleźć odpowiednia wodę. 

Elinor z dala od pałacu, nawet w niedźwiedziej skórze nie umie sobie poradzić- znalazła tylko wilcze jagody i wodę ełna larw- to rezolutna córka uczy ją tajemnic lasu.

Najpiekniejsze w Elinor jest to, że umie się uczyć, jest dystyngowana nawet w misiowej skórze- a wnioski wyciąga szybko i trafnie. 

łatwo sie domyslić, że jej małżeństwo było aranżowane, ale przecież jako osoba wykształcona wiedziała, że sama sobie wybrac męza nie może. Za to z Fergusem stali się wspaniała parą. Doskonale wiedziała, że za sukcesem męza stoi zawsze jego żona. Dyskretnie pomagała mu w przemówieniach, w zyskaniu posłuchu i utrzymaniu pokoju z okolicznymi sąsiadami. Fergus uwielbiał swoją idealną żonę. Pewnie gdzieś tam w głębi duszy troszke jej sie bał, zwłaszcza gdy zwracała mu uwage, żeby nie kładł broni na stole. 

Jedno jest pewne- Elinor nawet jeśli na początku małżeństwa nie kochała Fergusa- to w miarę upływu lat pokochała go z całego serca- widać to zwłaszcza w jednej z ostatnich scen, gdy zakłopatana jak mała dziewczynka, okryta gobelinem po odczarowaniu zwraca się poufale do męża i nazywa go Fergusiem.

Z racji tego że przy mojej córce wałkowanie "|Meridy" trwało 2 tygodnie-aż sis znudziło i jej miejsce zajely minionki, miałam okazje oglądać film wieeeeeeeeeeeelokrotnie! Fergus podoba mi sie janbardziej- a drugie miejsce bez wątpienia zajmuje Elinor. Oboje małzonkowie są tylko zwykłymi ludxmi, nie brak im naszych wad. Są mi bliscy- bo nie sa idelani. Najbardziej podoba mi sie to, że dbając o włąsną rodzine w szerszym kontekście przenosza też tę troske na całe swoje młode państwo. I robią to wsolnie- uzupełniaja się własnie tak, jak powinni to robić wszyscy małżonkowie.